Net terug, en toch alwéér aan vakantie toe

Daar zit je dan. Net twee weken terug van vakantie en nu alweer het gevoel dat je nodig weg moet. Rust nodig hebt. Hoe is het mógelijk? De kinderen zitten alweer een week op school. Zelf ben je ook alweer dik tien dagen aan het werk. Je begint de dag met een zucht. Waar is het vakantiegevoel gebleven? Je vraagt je steeds vaker af hoe het komt dat je je zo voelt. Lusteloos. Moe. Nergens zin in. Waar is je energie gebleven? Energie die je een paar weken geleden nog ten overvloede had? Je hebt nu weer elke dag hoofdpijn en pijn in je schouder is ook terug.

Je had zo gehoopt dat je die pijntjes op je vakantie bestemming achter kon laten. Maar niet dus. Volgens de fysiotherapeut "een RSItje". Intussen heb jij zo ongeveer een abonnement bij diezelfde fysio.

Steeds meer realiseer je je dat het op deze manier niet verder kan gaan. Na de vorige zomer was het immers precies hetzelfde liedje.

En dan die school. Een nieuwe: dat leek een heel goed idee, voor de zomervakantie. Dat jullie daardoor nu een dik half uur eerder moet opstaan om op tijd te komen, heb je je van tevoren niet gerealiseerd. Een half uur! En juist tegen de ochtend lig je eindelijk lekker te slapen.

Kon je ’s avonds nu maar eens snel inslapen, dan zou het allemaal wel meevallen. Maar ja, dat is dus niet zo. Je bent doodmoe, maar zodra je hoofd het kussen raakt, draaien je hersenen overuren. Malen, woelen, draaien en nog eens malen. Je gedachtestroom komt niet tot rust.

Niks slapen. En de door je huisarts voorgeschreven slaaptabletten wil je liever ook niet te vaak nemen. Maar af en toe is het toch echt nodig. Soms neem je ze twee of drie dagen achter elkaar, puur omdat je snakt naar één keer fatsoenlijk uitrusten.

Laatst was de buurvrouw er nog. Even een kop koffie drinken en bijkletsen. Iets waar je - raar genoeg - de laatste tijd óók al geen puf meer voor hebt. Maar je doet het toch. De buurvrouw vertelde over een van haar vriendinnen. Die zat inmiddels al acht maanden thuis. Met een burn-out. Acht maanden! Toen ze de klachten van haar vriendin opsomde, schrok je. 'Jeetje, dat kon mijn verhaal wel zijn...'

En dan realiseer je je: het ís jouw verhaal. Alleen beginnen die acht maanden - en mogelijk meer - voor jou nu pas. Nu je weet het ineens: dit is het keerpunt. Dit is het punt waarop je moet ingrijpen. Waarop je methodes moet vinden om jezelf, je hoofd en lijf, weer tot rust te brengen. Rust die je werkelijk wat oplevert. Rust die je weer energie geeft om te leven, in plaats van slechts te overleven.